محصولات کشور کنیا

محصولات کشور کنیا – کنیا قطب اقتصادی و مالی شرق آفریقا با اقتصاد قوی و متنوع مبتنی بر پیشنهادات گردشگری، کشاورزی، جنگل‌داری، معدن و غیره در نظر گرفته می‌شود. یکی از مهم ترین جنبه های تاثیرگذار بر اقتصاد کنیا ، قطب گردشگری آن است که با خرید تور کنیا می توانید به آن سفر کنید.

صنعت تولید کنیا متنوع است و شامل انواع زیر بخش های مختلف و همچنین شامل مشاغل بزرگ می شود که هر دو نقشی در توسعه اقتصادی دارند. صنایع عمده شامل فرآوری کشاورزی،کاغذ و چاپ، و تولید منسوجات و پوشاک، سیمان، لاستیک، باتری، فرآورده های نفتی، خاکستر سودا، سرامیک و کالاهای چرمی است. کارخانه‌های مونتاژ که از قطعات وارداتی استفاده می‌کنند، انواع وسایل نقلیه تجاری و سواری تولید می‌کنند و حتی مقدار کمی را به دیگر کشورهای آفریقایی مانند اوگاندا ، تانزانیا ، رواندا و بوروندی صادر می‌کنند .

غذا و آشامیدنی بزرگترین زیربخش تولید است که شامل تولید کاکائو و شیرینی از حبوبات می شود.تولید لبنیات خصوصا کره و شیر و کارخانه های تقطیر و آبجوسازی. زیربخش های دیگر شامل پوشاک و منسوجات، از جمله آنهایی که دست بافت و دوخت هستند، می باشد.

برای سفر به کنیا به ویزای گردشگری کنیا نیاز دارید و در ادامه به برخی از صنایع تولیدی مهم و تاثیرگذار در کنیا می پردازیم.

کشاورزی در کنیا

کشاورزی در کنیا بر اقتصاد کنیا موثر است . 15 تا 17 درصد از کل مساحت کنیا حاصلخیزی و بارندگی کافی برای کشاورزی دارد و 7 تا 8 درصد را می توان به عنوان زمین های درجه یک طبقه بندی کرد.در سال 2006، تقریباً 75 درصد از مردم کنیایی شاغل از طریق کشاورزی امرار معاش می کردند، در حالی که این رقم در سال1980 ، 80 درصد بود.

کشاورزی همچنین بیشترین سهم را در تولید ناخالص داخلی کنیا دارد . در سال 2005، کشاورزی و همچنین جنگلداری و ماهیگیری، حدود 24 درصد از تولید ناخالص داخلی، و همچنین 18 درصد از اشتغال دستمزدی و 50 درصد از درآمد حاصل از صادرات را به خود اختصاص داد.

کشاورزی مهمترین بخش اقتصادی در کنیا است، اگرچه کمتر از 8 درصد از زمین برای تولید محصولات زراعی و خوراک استفاده می شود و کمتر از 20 درصد برای کشت مناسب است.

کنیا پیشرو در تولید چای و قهوه و همچنین سومین صادرکننده پیشرو محصولات تازه مانند کلم، پیاز و انبه است. مزارع کوچک بیشتر ذرت را پرورش می دهند و همچنین سیب زمینی، موز ، لوبیا، نخود و فلفل را تولید می کنند.

محصولات عمده برای مصرف داخلی ذرت و گندم است . نیشکر در دهه 1970 و 1980 یک محصول صادراتی بود، اما در دهه 90 تقاضای داخلی بیش از عرضه بود و باید وارد می شد همچنین تولید نیشکر در کنیا از مشکل کرم ساقه خوار رنج می برد.

دام (شامل گاو و بز) پرورش می‌یابد و محصولات لبنی عمدتاً برای مصارف خانگی تولید می‌شوند و دولت ذخیره‌ای از کالاهایی مانند شیر بدون چربی، پنیر و کره را حفظ می‌کند و مازاد محصولات دامی و لبنی صادر می شود.

رایج ترین گونه هایی که کشاورزان سیب زمینی شیرین کنیایی پرورش می دهند سفید، قرمز و بنفش است. محبوبیت سیب زمینی شیرین با گوشت زرد افزایش یافته است، زیرا متخصصان تغذیه آن را به عنوان منبع ویتامین A معرفی می کنند که در رژیم غذایی کنیایی کمبود دارد.

کنیا سومین صادرکننده بزرگ گل شاخه بریده در جهان است. تقریباً نیمی از 127 مزرعه گل کنیا در اطراف دریاچه نایواشا در 90 کیلومتری شمال غربی نایروبی متمرکز شده اند. برای سرعت بخشیدن به صادرات، فرودگاه نایروبی دارای یک ترمینال است که به حمل و نقل گل و سبزیجات اختصاص داده شده است.

گل های کنیا 30 تا 35 درصد از گل های حراج شده در اروپا را تشکیل می دهند . گل رز، میخک و گل های تابستانی کنیا نیز در روسیه و ایالات متحده محبوب هستند.

جنگل ها تنها بخش کوچکی از زمین را اشغال می کنند اما در اقتصاد داخلی بسیار مهم هستند. بیشتر مساحت ذخایر جنگلی بوته های جنگلی، بامبو و چمن است. بقیه شامل چوب های نرم کاشته شده است که اکنون نیاز صنعت کاغذسازی داخلی را تامین می کند.

ماهی و محصولات دریایی بخش کوچک اما رو به رشدی از اقتصاد کنیا را نشان می دهد و از نظر محلی اهمیت دارد. ماهی های آب شیرین دریاچه های ویکتوریا و رودولف بخش عمده ای از صید را تشکیل می دهند . تجاوز سنبل آبی به سطح دریاچه ویکتوریا این ماهیگیری را در دهه 1990 تهدید کرد، اگرچه این مزاحمت با چندین استراتژی از جمله ورود سرخرطومی به محیط مقابله شد . بیشتر علف های هرز با موفقیت از بین رفته اند، اگرچه احتمال تجدید حیات همچنان وجود دارد.

مواد معدنی یکی از محصولات کشور کنیا

خاکستر سودا (که در شیشه سازی استفاده می شود) با ارزش ترین ماده معدنی صادراتی کنیا است و در دریاچه ماگادی در دره ریفت استخراج می شود.

ذخایر سنگ آهک در ساحل و داخل برای تولید سیمان و کشاورزی مورد بهره برداری قرار می گیرد. ورمیکولیت، طلا، یاقوت سرخ، توپازها و نمک نیز مهم هستند، مانند فلوریت (همچنین به عنوان فلورسپات شناخته می شود و در متالورژی استفاده می شود) که در امتداد رودخانه کریو در شمال استخراج می شود.

رسوبات ماسه های حاوی تیتانیوم و زیرکونیوم در چندین مکان در شمال شرقی یافت شد. اکتشاف نفت تاکنون با موفقیت محدودی روبرو شده است.

فرآوری فولاد برای صادرات مجدد و برای صنعت ساخت و ساز یک بخش رو به رشد است که حدود 12 کارخانه فولاد در حال فعالیت است. صنعت نفت که در سال 1994 مقررات‌زدایی شد، دیزل و سوخت جت را از نفت خام وارداتی در پالایشگاهی در نزدیکی مومباسا تولید می‌کند و منبع اصلی ارز خارجی را فراهم می‌کند.

کاغذ سازی در کنیا

یکی از جنبه هایی که کنیا را به یک مرکز تجاری در آفریقا تبدیل می کند این است که بندر فعالی دارد که به خود و کشورهای همسایه مانند تانزانیا، رواندا، اوگاندا و غیره خدمات رسانی می کند. تجارت کاغذ، یکی از فعالیت های پر رونق تجار کنیایی است، این امر به این دلیل است که 90 درصد تجارت هنوز به روشی از کاغذ استفاده می کند و این تجارت نیز توسط تعداد زیادی از شرکت های برندسازی و چاپ در کنیا حمایت شده است .

نوع کاغذی که توسط کارخانه های آفریقایی تولید می شود از بافت، تخته، فلوتینگ و آستر گرفته تا نوشتار و چاپ و کاغذ روزنامه را شامل می شود.

در حال حاضر، کشورهای زیر بزرگترین تولید کاغذ آفریقا را در اختیار دارند: الجزایر، مصر، کنیا، مراکش، نیجریه، تونس، تانزانیا و آفریقای جنوبی.

کاغذ های تولیدی در آفریقا و کنیا شامل : کاغذهای کپی، کاغذهای باند، کاغذهای Ncr یا کاغذهای خود گازدار، کاغذهای مانیل، تخته دوبلکس، نئوپان با خط سفید، کاغذهای لیبل، کاغذهای خود چسب، کاغذهای هنری و تابلوهای هنری (براق و مات)، کاغذهای روزنامه، کاغذهای بازیافتی، کاغذهای آمونیاکی، کاغذهای بانکی و .. می شود.

نساجی در کنیا

تاریخ اقتصادی نشان می دهد که صنعت پوشاک و نساجی در کنیا نقش مهمی در صنعتی شدن کشورهای پیشرفته امروزی داشته است. این به دلیل ویژگی‌های منحصربه‌فرد این صنعت در نیروی کار بودن و پیوند آن با سایر بخش‌های اقتصاد مانند کشاورزی است. مطالعات نشان می دهد که حتی پیشنهاد شده است که کشورهای در حال توسعه که مایل به صنعتی شدن هستند، باید با صنایع پوشاک و نساجی شروع کنند.

نرخ بیکاری کنیا 39.1 درصد است. بخش نساجی و پوشاک توانایی ایجاد فرصت های شغلی زیادی را در مدت زمان کوتاهی دارد. توسعه زنجیره ارزش مزرعه-مد این بخش، فرصت های زیادی را در زمینه کشت پنبه، کارخانه های نساجی و صنعت پوشاک/مد به کشور ارائه می دهد.

یک زنجیره ارزش کاملاً توسعه یافته ظرفیت اشتغال حدود 10 درصد از جمعیت کشور را دارد. علاوه بر این، کشاورزی پنبه و تولید پوشاک بسیار کار بر است. بنابراین منبعی از فرصت های شغلی بسیار مورد نیاز است. زنجیره ارزش همچنین محرک مهمی برای فراگیری است زیرا بیش از 60 درصد زنان را به کار می‌گیرد.

ارقام دولتی نشان می دهد که در سال 2014، پوشاک دست دوم 95 میلیون دلار به اقتصاد کنیا کمک کرد که تا سال 2016 به 128 میلیون دلار افزایش یافت.

بطورکلی صنعت پنبه، منسوجات و پوشاک (CTA) دومین صنعت تولیدی کنیا پس از فرآوری مواد غذایی است و به عنوان صنعت اصلی طبقه بندی شده است. تخمین زده می شود که تقریباً 40000 کشاورز در کشاورزی پنبه مشغول هستند، در حالی که طبق گزارش سازمان سرمایه گذاری کنیا (2016) بخش کلی امرار معاش حدود 200000 خانوار را تأمین می کند. پنبه در کنیا عمدتا توسط حدود 30000 تا 45000 کشاورز خرده پا در مناطق خشک و حاشیه ای، تحت شرایط دیم در زمین های کوچک حدود یک هکتار کشت می شود.

بیشتر پنبه کشور در استان های ساحلی، استان های غربی و استان های شرقی و بقیه در استان های مرکزی و دره ریفت کشت می شود. کنیا دارای حدود 385000 هکتار زمین مناسب برای پنبه با پتانسیل تولید بیش از 300000 تن بذر پنبه است. تولید فعلی پرز پنبه در کنیا تقریباً 7000 تن است در مقابل تولید بالقوه 200000 تن پرز یا 750000 تن پنبه بذری.

از ده صادرات عمده پوشاک کنیا، شش محصول پنبه و چهار محصول الیاف مصنوعی هستند. تقریباً نیمی از صادرات پوشاک کنیا به ایالات متحده شامل شلوارهای نخی زنانه و دخترانه، شلوارهای شلواری و شلوارک، و شلوارهای الیاف مصنوعی، شلوار، شورت، پیراهن بافتنی، و بلوز است.

پنبه به خشکی مقاوم است و بیشتر توسط کشاورزان کوچک در مناطق نیمه خشک کشور کشت می شود. حدود 6 تا 8 ماه طول می کشد تا بالغ شود. در کنیا، پنبه بین آوریل تا ژوئن کاشته می شود و از نوامبر تا فوریه برداشت می شود.

فرآورده های نفتی کنیا

بخش نفت در کنیا به سه بخش تقسیم می شود: بالادست، میان دست و پایین دست. بخش بالادست شامل فرآیند اکتشاف، توسعه و تولید نفت خام و گاز طبیعی است. بخش میانی حول محور ذخیره سازی، پالایش و حمل و نقل نفت خام به فرآورده های نفتی مصرفی می چرخد، در حالی که در بخش پایین دستی، محصولات تصفیه شده از طریق عرضه و توزیع، به عنوان مثال در پمپ بنزین ها، در دسترس مصرف کنندگان قرار می گیرند.

کنیا دارای چهار (4) حوضه اکتشاف نفت است که عبارتند از: حوضه لامو، حوضه آنزا، حوضه ماندرا و حوضه ریفت سوم. اکتشاف نفت و گاز در این کشور در سال 1956 آغاز شد و موفقیت در مارس 2012 با کشف چاه نگامیا 1 در حوضه لوکیچار در شهرستان تورکانا به دست آمد. در دسامبر 2015، هفتاد و چهار (74) حلقه چاه با 12 اکتشاف هیدروکربنی تا به امروز حفر شده بود که نه (9) مورد از آنها در شهرستان تورکانا است. سه مورد دیگر در حوضه آنزا و فراساحل لامو هستند.

در دسامبر 2015، چهل و شش (46) بلوک اکتشاف نفت در کنیا وجود داشت که 44 بلوک دارای مجوز هستند و توسط بیست و سه (23) شرکت بین المللی اکتشاف نفت اداره می شوند. انتظار می‌رود که بلوک‌های اکتشافی از 46 به 55 افزایش یابد.

نفت یکی از محرک های اصلی توسعه اجتماعی و اقتصادی کشور است. فرآورده های نفتی عمدتاً در بخش های حمل و نقل، تجاری و صنعتی استفاده می شود. کنیا تمام نیازهای فرآورده های نفتی خود را وارد می کند. این وزارتخانه این فعالیت را با شرکت های بازاریابی نفت از طریق فرآیندی به نام سیستم مناقصه آزاد هماهنگ می کند. شرکت خط لوله کنیا زیرساخت های جابجایی محصول از جمله خدمات ذخیره سازی و خط لوله نفت را فراهم می کند.

توزیع و بازاریابی فرآورده های نفتی توسط شرکت های بازاریابی نفت انجام می شود. شرکت ملی نفت کنیا (NOCK) نهاد دولتی است که در این زمینه و همچنین در فعالیت های بالادستی شرکت دارد.

تولیدات چرمی در کنیا

تجارت جهانی چرم – یکی از کالاهای پرمعامله – در حال حاضر در حال رشد است و بیش از 100 میلیارد دلار در سال تخمین زده می شود. در سطح جهانی، تقاضا برای چرم و محصولات چرمی سریعتر از عرضه در حال رشد است.

صنعت چرم در کنیا عمدتاً به منابع بزرگ دامی شامل گاو، بز، گوسفند و شتر وابسته است. این صنعت همچنین مواد خام خود را از دام های نوظهور مانند ماهی (پرچ نیل)، شترمرغ مزرعه و کروکودیل مزرعه می گیرد.

زیربخش های کالاهای چرمی و کفش در کنیا با افزایش تعداد واحدهای کالاهای چرمی به 85 واحد، پتانسیل زیادی برای رشد نشان داده اند. 25 شرکت در تولید کفش رسمی و کالاهای چرمی مشغول هستند. این ظرفیت بهره برداری بیش از 70 درصد است. به غیر از بخش رسمی، صدها واحد تولید کفش غیررسمی / شرکت‌های کوچک و متوسط ​​(SMEs) وجود دارد که تولید 60-55 درصد از تولید کفش محلی را بر عهده دارند.

اگرچه بخش چرم در آفریقا، از جمله در کنیا، دارای نقاط قوت طبیعی بسیاری است، اما خطر از دست دادن فرصت ها در بازار جهانی در حال گسترش را دارد. با وجود رشد روزافزون بازار جهانی محصولات چرمی مانند کفش، چرم خوب، کیف های دستی و اثاثه یا لوازم داخلی خودرو، کشورهای آفریقایی از جمله کنیا همچنان بازیگران حاشیه ای هستند.

سؤال کلیدی این است که کنیا چگونه می تواند صنعت چرم خود را رشد دهد، رقابت پذیری خود را در چرم و محصولات چرمی افزایش دهد، صادرات و مشاغل را افزایش دهد، و یک صنعت پایدار ایجاد کند تا کشور را به سمت رفاه فراگیر سوق دهد.

کشورهای آفریقایی با وجود داشتن یک پنجم جمعیت دام جهان، تنها 4 درصد از تولید چرم جهان و 3.3 درصد ارزش افزوده چرم را به خود اختصاص داده اند. اکثر کشورهای آفریقایی، از جمله کنیا، اساساً صادرکنندگان پوست خام و چرم آبی مرطوب هستند و ظرفیت تولید پایینی برای چرم نهایی دارند. فقط در شمال کنیا، اتیوپی به عنوان یک استثنا از این روند در حال ظهور است.