جغرافیای کشور کنیا

جغرافیای کشور کنیا – کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا ( سواحیلی : Jamhuri ya Kenya )، کشوری است در شرق آفریقا که بیست و هشتمین کشور پرجمعیت جهان و هفتمین کشور پرجمعیت در آفریقا محسوب می شود و با ویزای کنیا می توانید به آن سفر کنید.

جغرافیای کنیا متنوع است و در بین 47 شهرستان آن متفاوت است . کنیا دارای خط ساحلی در اقیانوس هند است که شامل باتلاق هایی از مانگروهای شرق آفریقا است . داخل سرزمین دشت های وسیع و تپه های متعدد است. کنیا از شمال غربی با سودان جنوبی ، از غرب با اوگاندا ، از شرق با سومالی ، از جنوب با تانزانیا و از شمال با اتیوپی همسایه است.

بخش های مرکزی و غربی کنیا با دره ریفت کنیا و استان مرکزی که دارای بلندترین کوه ، کوه کنیا و کوه الگون در مرز بین کنیا و اوگاندا است، مشخص می شود . جنگل کاکامگا در غرب کنیا یادگاری از جنگل های بارانی شرق آفریقا است. جنگل مائو بسیار بزرگتر است ، بزرگترین مجموعه جنگلی در شرق آفریقا .

جغرافیا، آب و هوا و جمعیت کنیا به طور گسترده ای متفاوت است، از قله های سرد پوشیده از برف (باتیان، نلیون و پوینت لنانا در کوه کنیا ) با جنگل های وسیع اطراف، حیات وحش و مناطق کشاورزی حاصلخیز گرفته تا آب و هوای معتدل در مناطق غربی و دره های شکاف و خشکی کمتر حاصلخیز مناطق خشک و نیمه خشک و بیابان های مطلق ( کویر چالبی و کویر نیری ) که با تورهای گردشگری کنیا میتوانید از این مناظر متنوع بازدید کنید.

کنیا دارای ویژگی های جغرافیایی انسانی و فیزیکی باورنکردنی است. در کنیا، دشت های وسیع، کوه های سر به فلک کشیده، جنگل های انبوه و باتلاق های باتلاقی را خواهید دید. کوه کنیا بلندترین کوه کنیا و دومین کوه بلند آفریقا پس از کوه کلیمانجارو است. کنیا همچنین خانه دریاچه تورکانا است که بزرگترین دریاچه بیابانی جهان است. دریاچه های بیابانی معمولا کم عمق و بسیار شور هستند.

جغرافیای کشور کنیا و موقعیت مکانی آن

شرق آفریقا در سواحل اقیانوس هند بین سومالی و تانزانیا
مختصات جغرافیایی : 1°00′ شمالی 38°00′ شرقی

منطقه
مجموع: 582,650.2 کیلومتر مربع (224,962.5 مایل مربع)
زمین: 569,140 کیلومتر مربع (219,750 مایل مربع)
آب: 11227 کیلومتر مربع (4335 مایل مربع)

آب و هوای کنیا

کنیا از نظر آب و هوایی بطور کلی دارای دو فصل گرم و خشک و گرم و مرطوب است اما با توجه به اینکه روی خط استوا قرار دارد، آب و هوای آن در بیشتر ایام سال و تقریبا در تمام مناطق گرم و معتدل است.

در مناطق ساحلی هوا اغلب گرم و مرطوب و در مناطق شمالی و شمال شرقی گرم و خشک است. دما در طول روز بالا و آفتاب سوزان است اما شبها و اوایل صبح هوا می تواند سرد باشد. هیچ فصل تعطیلی برای بازدیدکنندگان وجود ندارد، اگرچه فصل اوج بارندگی فصل‌های کم توریستی در نظر گرفته می‌شود.

اما توجه به این نکته ضروری است که بسته به جایی که در آن حضور دارید، آب و هوا می تواند متفاوت و حتی گاه غیرقابل پیش بینی باشد. بنابراین هرجایی از کنیا که سفر می کنید، علیرغم اینکه دما بالاست باید انتظار بارندگی را داشته باشید.

آب و هوای کنیا را در سایت کنیا میتوانید مشاهده کنید و همچنین در فصول مختلف به شرح زیر است:

فصل تابستان از سپتامبر شروع می شود و تا اواسط آوریل ادامه می یابد و فصل زمستان از ماه می تا اکتبر ادامه دارد.

نایروبی تابستانی بین 20 تا 35 درجه سانتیگراد با سطح رطوبت 50 درصد را تجربه می کند. باد ثابت و فراوان نیز وجود دارد. دمای زمستان نایروبی بین 10 تا 20 درجه سانتیگراد با رطوبت 70 درصد متغیر است.

پوشش گیاهی و جانوری کنیا

کنیا به دلیل اکوسیستم های متنوعش یک مقصد گردشگری جالب است. در حالی که برخی از مناطق فوق العاده سبز هستند، برخی دیگر دارای آب و هوای نیمه خشک و خشک هستند. در کنیا، اکوسیستم های رایج شامل جنگل های بارانی، ساوانا، اکوسیستم های نیمه خشک و خشک است.

آمار نشان می دهد که 89 درصد کنیا در سرزمین های نیمه خشک و خشک قرار دارد.

زمین‌های آن سرسبز با مزارع پراکنده نارگیل، نیشکر، سیزال، بادام هندی و موز است. فلات Nyika (بیابان خشک) کشور بین کمربند ساحلی و ارتفاعات مرکزی را اشغال می کند. این منطقه خشک با بارندگی کم است. پوشش گیاهی از چمن کوتاه با درختان اقاقیا پراکنده تشکیل شده است.

بهتر است که به عنوان دشت های خشکی توصیف شود که بیشتر حیات وحش کنیا را پشتیبانی می کند. چهارمین و پربارترین منطقه، ارتفاعات مرکزی است، یک بلوک آتشفشانی برجسته که از شمال به جنوب همراه دره ریفت بزرگ است، یک خندق 8700 کیلومتری روی سطح زمین (گاهی به عرض 80 کیلومتر) که از دریای مرده در اردن تا Beira در موزامبیک امتداد دارد.

دیوار شرقی دره تحت سلطه کوه کنیا، آتشفشان غول‌پیکر خاموشی است که ارتفاع آن به 5199 متر می‌رسد. این دومین کوه پوشیده از برف در آفریقا و تنها نقطه ای در جهان است که برف در استوا وجود دارد. در نزدیکی کوه کنیا، Aberdares یا رشته Nyandarua قرار دارد که مرتفع‌ترین قله‌های Ol Donyo le Satima با ارتفاع 3998 متر (13120 فوت) و Kinangop با ارتفاع بیش از 3600 متر (12000 فوت) مناظر چشم‌گیر این منطقه را تشکیل می‌دهند.

ترکیبی از بارندگی خوب، خاک، آب و هوای مناسب این منطقه را به یکی از غنی ترین زمین های کشاورزی جهان تبدیل کرده است. جناح غربی ارتفاعات مرکزی تحت سلطه قله‌های رشته کوه مائو، ناندی و تپه‌های چرانگانی قرار دارد.

کوه الگون با ارتفاع 4320 متری (14178 فوت) یکی دیگر از آتشفشان های خاموش شده در مرز کنیا و اوگاندا است. دامنه های غربی شامل منطقه کوه الگون حاصلخیز و پرآب هستند. آنها بیشتر باران های خود را از دریای داخلی دریاچه ویکتوریا (دومین دریاچه بزرگ آب شیرین در جهان) دریافت می کنند. حوضه دریاچه گرم و مرطوب است و بارندگی شدیدی از دریاچه دریافت می کند. پوشش گیاهی آن عمدتاً جنگلی ساوانا است. توده وسیع آب دریاچه سیستم های آب و هوایی محلی خود را ایجاد می کند.

شهرستان‌هایی که در زمین‌های نیمه خشک قرار دارند عبارتند از: لایکیپیا، کیتویی، کواله، امبو، پوکوت غربی، ناروک، مرو، تاراکا نیتی، تایتا تاوتا، لامو، ماکوئنی، کیلیفی و کاجیادو.

برخی شهرستان ها با شرایط آب و هوایی بسیار خشک مواجه هستند. این شهرستان ها در زیر زمین های خشک قرار دارند. آنها شامل شهرستان های ایزیولو، بارینگو، مارسابیت، گاریسا، واجیر، ماندرا، رودخانه تانا، سامبورو و تورکانا هستند.

کنیا در حال حاضر دو بیابان شناخته شده دارد: صحرای چالبی و صحرای نیری. صحرای چالبی در شهرستان مارسابیت و صحرای نیری در شهرستان کاجیادو یافت می شود.

جنگل های کنیا از نظر بیولوژیکی غنی هستند و درصد بالایی از گونه های بومی را در خود جای داده اند. جنگل ها شامل جنگل های بارانی دشت در غرب کنیا و جنگل های کوهستانی در ارتفاعات مرکزی و غربی و بر روی تپه ها و کوه های مرتفع هستند.

طبقه‌بندی جنگل‌ها با توصیف گونه‌های غالب و ویژگی‌های محیطی انواع مختلف جنگل، این جنگل‌ها را در شش بلوک اصلی خلاصه می‌کند: کوه‌های آتشفشانی، فلات غربی، کوه‌های شمالی، جنگل‌های ساحلی، تپه‌های جنوبی و جنگل‌های رودخانه‌ای.

درختان حرا در کنیا تقریباً 3 درصد از پوشش جنگلی طبیعی را تشکیل می دهند که بیش از 60000 هکتار را پوشش می دهد. حدود 60 درصد از مانگروها در شهرستان لامو، در بخش شمالی کنیا، رخ می دهد، در حالی که در شهرستان کواله، در بخش جنوبی کنیا، ما حدود 14 درصد پوشش حرا داریم. جنگل های حرا در کنیا را می توان در امتداد سواحل رسوبی محافظت شده به ویژه در خلیج ها و مصب ها یافت.

پوشش گیاهی عمدتاً علفزاری است که در یکی از اشکال آن، عملاً کل کشور را به استثنای بخش‌هایی از توده‌های کوهستانی بالاتر که جنگل در آن قرار دارد، اشغال می‌کند. انواع اصلی پوشش گیاهی جنگل، مرتع کوهستانی، پارک یا ساوانا و علفزار نیمه خشک است.

با توجه به عوامل خشکسالی، آتش سوزی و زمین های تصادفی توسط گیاهخواران بزرگ، ذخیره گاه ملی ماسای مارا تحت سلطه گونه های علف های مقاوم است . علفزارهای غنی جنگل های ساحلی خالدار و رخنمون های سنگی کوارتز تیره است. رایج ترین علف در ماسای مارا علف جو دوسر قرمز است.

جمعیت فراوان حیات وحش کنیا بیشتر در خارج از پارک‌های ملی متعدد و ذخیره‌گاه‌های بازی این کشور زندگی می‌کنند. به عنوان مثال، بابون ها و گورخرها را می توان در امتداد بزرگراه نایروبی-ناکورو، نزدیک به سکونتگاه های انسانی و مراکز شهری یافت.

ارتباط نزدیکی بین پوشش گیاهی هر منطقه و تمایز و پراکندگی حیات وحش آن وجود دارد. جنگل‌های بارانی ارتفاعات از انواع پستانداران بزرگ، تحت سلطه فیل‌ها و کرگدن‌ها حمایت می‌کنند ، اگرچه هر دو گونه به‌دلیل شکار غیرقانونی و جنگل‌زدایی به میزان قابل‌توجهی کاهش یافته‌اند.

بوش باک، میمون های کلوبوس و گاهی گالاگوها (نوزادان بوته ای) نیز یافت می شوند. منطقه بامبو شامل انواع دویکر و برخی از گونه های پرندگان است. شکارچیان کوهستانی شامل شیر، پلنگ و گربه وحشی هستند.

پربارترین جمعیت حیوانات در علفزارهای وسیع بین منطقه جنگلی و نواحی پایین تر یافت می شود و به طور عمده شامل انواعی از صمغ های صحرایی مانند هارتبیست، وحشی (گنو)، گورخر و غزال می شود. سایرین عبارتند از واترباک، ایمپالا، الند، تاگ و بوفالو که اینها توسط شیر، کفتار خالدار، پلنگ، یوزپلنگ و سگ وحشی شکار می شوند.

زندگی پرندگان در آنجا بسیار غنی‌تر است. تعداد زیادی از فلامینگوهای کمتر – در میان بزرگترین جمعیت های جهان – را می توان در دره بزرگ ریفت کنیا در دریاچه بوگوریا، دریاچه سودا (که با شوری و قلیایی بالا مشخص می شود) یافت.

در بوته‌های خار و بیشه‌زارهای مناطق خشک فیل، کرگدن، شیر، پلنگ، زرافه، گرنوک، ایمپالاس، دیک‌دیک و انواع کودو قرار دارند. آنتلوپ سونی، بوفالو و فیل در جنگل های ساحلی یافت می شوند. اسب‌های آبی، تمساح‌ها و بسیاری از انواع ماهی‌ها در رودخانه‌های بزرگ یافت می‌شوند، در حالی که آب‌های ساحلی دارای حیات دریایی فراوانی از جمله پروانه‌ماهی ، فرشته‌ماهی، ماهی سنگی، باراکودا و خرچنگ‌های خاردار هستند.

نقشه ی کنیا

همانطور که ذکر شد کشور کنیا جنوب شرقی اقیانوس هند واقع شده و با کشورهای اتیوپی ، سومالی ، سودان جنوبی، تانزانیا و اوگاندا همسایه است.
نقشه کنیا و کشورهای اطراف آن را با مرزهای بین المللی، پایتخت ملی نایروبی، مراکز استان ها، شهرها، جاده های اصلی، راه آهن و فرودگاه های اصلی نشان می دهد .