مردم و ترکیب نژادی کنیا

مردم و ترکیب نژادی کنیا – مردم کنیا و اعراب و ایرانیانی که ایمان و فرهنگ اسلامی را به سواحل آفریقای شرقی آوردند با بومیان محلی تجارت کردند و شهرها را توسعه دادند. آنها با بومیان آفریقای شرقی ازدواج کردند و یک قبیله مختلط عرب-آفریقایی به دنیا آوردند – واسوآلی که زبان سواحیلی آنهاست امروزه در تقریباً نیمی از قاره آفریقا صحبت می شود.

تاجران روشنفکر ساحلی، اعراب و واسواحیلی‌ها، شرکت های تجاری خود را به مناطق داخلی گسترش دادند و به دنبال عاج، ادویه جات ترشی جات، شاخ کرگدن، صمغ عربی، پوسته لاک پشت و بردگان بودند که از آنها به عنوان باربر برای انتقال بقیه کالاها به ساحل استفاده می کردند. بازرگانان در طول سفرهای خود در مناطق داخلی با بومیان متخاصم روبرو می شدند که گاهی آنها را سلاخی می کردند یا آهن آلات و سایر اشیاء قیمتی آنها را سرقت می کردند.

برای مثال، ماسایی‌های نیلوتیک داخلی، شجاعانه از قلمرو خود در برابر هر متجاوزی دفاع کردند. حتی اعراب سازمان‌یافته و کاروان‌های سواحیلی نمی‌توانستند بدون پرداخت هزینه‌های سنگین برای اجازه عبور از کشور، از قلمرو پادشاهی خود عبور کنند.

با رزرو تور گردشگری کنیا برنامه ریزی درست تری برای سفر خود خواهید داشت.

ترکیب نژادی کنیا

جمعیت شناسی کنیا توسط اداره ملی آمار کنیا نظارت می شود. کنیا یک کشور چند قومیتی در شرق آفریقا است . جمعیت کل آن بر اساس سرشماری سال 2019، 47558296 نفر بوده است.

یک سرشماری ملی در سال 1999 انجام شد، اگرچه نتایج هرگز منتشر نشد. یک سرشماری جدید در سال 2009 انجام شد، اما مشخص شد که نتایج بحث برانگیز است، زیرا وابستگی های قومی پس از خشونت های قومی در سال گذشته نامناسب به نظر می رسید. نتایج اولیه سرشماری در سال 2010 منتشر شد.

نرخ رشد جمعیت در طول دهه 2000 کاهش یافته است و 2.7 درصد (از سال 2010) تخمین زده شده است که منجر به برآورد 46.5 میلیون نفر در سال 2016 می شود.

اگر قصد سفر به این کشور پررنگ و راز را دارید، نیازمند دریافت ویزای کنیا هستید.

گروه های قومی

کنیا دارای جمعیت بسیار متنوعی است که شامل اکثر گروه های قومی، نژادی و زبانی است که در آفریقا یافت می شود. جمعیت بانتو و نیلوتیک روی هم حدود 92 درصد از ساکنان این کشور را تشکیل می دهند. افراد از میراث آسیایی یا اروپایی که در کنیا زندگی می کنند حدود 200000 تخمین زده می شود.

بزرگترین گروه قومی کنیا کیکویو است. آنها کمتر از یک پنجم جمعیت را تشکیل می دهند. از زمان استقلال کنیا در سال 1963، سیاست کنیا با تنش‌های قومی و رقابت بین گروه‌های بزرگ‌تر مشخص شده است . این به خشونت قومی در بحران کنیا طی سالهای 2007-2008 تبدیل شد .

در آخرین سرشماری استعماری کنیا در سال 1962، گروه های جمعیتی ساکن در این قلمرو شامل افراد اروپایی، آفریقایی و آسیایی بودند. تعداد رده های قومی و زیرمجموعه های ثبت شده در سرشماری به طور قابل توجهی در طول زمان تغییر کرده است و از 42 در سال 1969 به بیش از 120 در سال 2019 افزایش یافته است.

مردمان بانتو

Bantus بزرگترین بخش جمعیت در کنیا است. مردمان بانتو یک گروه قومی زبانی از تقریباً 400 گروه قومی بومی آفریقایی هستند که به زبان های بانتو صحبت می کنند . این زبانها بومی 24 کشور هستند که در منطقه وسیعی از آفریقای مرکزی تا جنوب شرقی آفریقا و جنوب آفریقا پخش شده اند. چند صد زبان بانتو وجود دارد.

بسته به تعریف “زبان” یا “گویش” ، تخمین زده می شود که بین 440 تا 680 زبان مجزا وجود دارد.  تعداد کل سخنرانان صدها میلیون است که در اواسط دهه 2010 حدود 350 میلیون نفر (تقریبا 30 درصد ازجمعیت آفریقا یا تقریباً 5 درصد از کل جمعیت جهان ) بوده است. حدود 60 میلیون سخنران (2015) که به حدود 200 گروه قومی یا قبیله ای تقسیم شده اند، تنها در جمهوری دموکراتیک کنگو یافت می شوند.

اصطلاح بانتو به مردمانی پراکنده اما مرتبط اشاره دارد که به زبان‌های جنوب مرکزی نیجر-کنگو صحبت می‌کنند . بانتوس که اصالتاً از مناطق مرزی کامرون و نیجریه بود، یک سری مهاجرت هزار ساله را آغاز کرد که به عنوان گسترش بانتو شناخته می شود که اولین بار حدود 2000 سال پیش آنها را به جنوب آفریقای شرقی آورد.

اکثر بانتوها کشاورز هستند. برخی از گروه های برجسته بانتو در کنیا عبارتند از کیکویو ، کامبا ، لوهیا ، کیسی، گوسی، آکامبا، امبو، مرو و میجیکندا. مردم سواحیلی از نسل مردمان وانگوزی بانتو هستند که با مهاجران عرب ازدواج کردند.

به نظر می رسد که کیکویو که یکی از بزرگترین قبایل کنیا است، تعداد قابل توجهی از سخنوران کوشیتی را جذب کرده اند. شواهد از DNA Y آنها نشان می دهد که 18٪ از کیکویو حامل DNA E1b1b Y هستند.

مردمان نیلوتیک

نیلوت ها دومین گروه بزرگ مردم کنیا هستند. آنها به زبان های نیلوصحرای صحبت می کنند و از طریق سودان جنوبی از غرب آسیا و شمال آفریقا به جنوب آفریقا رفتند . بیشتر نیلوت ها در کنیا از نظر تاریخی دامدار هستند .

برجسته ترین این گروه ها عبارتند از لو ، ماسایی، سامبورو ،سامبورو ، تورکانا و کالنجین.  مانند بانتو، برخی از سیستم های حکومتی نیلوتیک (مانند ایبیندا از ناندی ها ) شباهت هایی با همسایگان کوشیتی خود دارند (مانند سیستم گادا از اورومو).

قوم لو دومین گروه قومی بزرگ در کنیا هستند و اکثراً در سواحل دریاچه ویکتوریا زندگی می کنند. لو در حدود قرن پانزدهم از منطقه نیل سودان مهاجرت کردند.

مردم کوشیتی

مردم کوشی اقلیتی کوچک از جمعیت کنیا را تشکیل می دهند. آنها به زبان های متعلق به خانواده افروآسیایی صحبت می کنند و در اصل از اتیوپی و سومالی آمده اند . با این حال، برخی از قبیله های قومی بزرگ سومالی بومی منطقه ای هستند که در کنیا به نام NFD شناخته می شد.

مردم کوشی زبان اقلیت کوچکی از جمعیت کنیا را تشکیل می دهند. آنها شامل گروه های قومی زیر می شوند: سومالی، ال مولو، بوران، برجی داسنیچ، گابرا، اورما، ساکویه، بونی، واتا، یاکا، داهولو، رندیله و گالا. این افراد اهل سومالی نیستند، اما قومیتی مشابه اکثریت در سومالی دارند.اکثر آنها دامدار هستند و تقریباً به طور کامل اسلام را پذیرفته اند. کوشی ها در شمالی ترین استان شمال شرقی ، که با سومالی هم مرز است، متمرکز شده اند.

مردم کوشی به دو دسته تقسیم می شوند: کوشی های جنوبی و کوشی های شرقی.

کوشی‌های جنوبی دومین ساکنان اولیه کنیا پس از گروه‌های شکارچی-گردآورنده بومی و اولین مردم کوشی زبان بودند که حدود 2000 سال پیش از سرزمین خود در شاخ آفریقا مهاجرت کردند. آنها به تدریج در جهت جنوب آواره شدند یا توسط گروه‌های Nilotic و Bantu جذب شدند تا اینکه در تانزانیا منحرف شدند. ( داهالو در اصل مردمان پیش از کوشیتی بودند که زبان همسایگان کوشیتی جنوبی خود را در حدود هزاره آخر قبل از میلاد پذیرفتند. ).

کوشیت های شرقی شامل اورومو و سومالی هستند . پس از اینکه منطقه مرزی شمالی (استان شمال شرقی) در پایان حکومت استعماری بریتانیا در کنیا به ناسیونالیست‌های کنیایی واگذار شد، سومالیایی‌های منطقه در جنگ شیفتا علیه نیروهای کنیایی شرکت کردند تا به اقوام خود در جمهوری سومالی در شمال بپیوندند.

اگرچه جنگ با آتش‌بس به پایان رسید، اما سومالیایی‌ها در منطقه همچنان روابط نزدیک خود را با خویشاوندان خود در سومالی حفظ می‌کنند و خود را یک قوم می‌دانند، زیرا مانند اکثر مرزهای آفریقا و آسیا، مرزهای ملی به‌طور خودسرانه در کشورهای اروپایی استعماری ترسیم شده است. ، به ویژه در طول مبارزه برای آفریقا.

آنها که یک جامعه کارآفرین بودند، خود را در بخش تجارت، به ویژه در ایستلی ، نایروبی، تثبیت کردند.

هندی ها

آسیایی هایی که در کنیا زندگی می کنند از نسل مهاجران جنوب آسیا هستند . مهاجرت قابل توجه آسیایی ها به کنیا بین سال های 1896 و 1901 آغاز شد، زمانی که حدود 32000 کارگر اجاره ای از هند بریتانیا برای ساخت راه آهن کنیا-اوگاندا استخدام شدند . اکثریت آسیایی های کنیایی از مناطق گجرات و پنجاب هستند.

جامعه در طول دوره استعمار به طور قابل توجهی رشد کرد و در سرشماری سال 1962 آسیایی ها یک سوم جمعیت نایروبی را تشکیل می دادند و شامل 176613 نفر در سراسر کشور می شدند.

از زمان استقلال کنیا، تعداد زیادی به دلیل تنش های نژادی با اکثریت بانتو و نیلوتیک مهاجرت کرده اند. آنهایی که باقی مانده اند عمدتاً در بخش تجارت متمرکز هستند و آسیایی ها همچنان یکی از جوامع مرفه تر در منطقه را تشکیل می دهند.

طبق سرشماری سال 2019، آسیایی‌های کنیایی 47555 نفر هستند، در حالی که آسیایی‌های بدون تابعیت کنیا 42972 نفر هستند. در سال 2017، آنها به طور رسمی به عنوان چهل و چهارمین قبیله کنیا شناخته شدند.

اروپایی ها

اروپایی ها در کنیا در درجه اول فرزندان مهاجران بریتانیایی در طول دوره استعمار هستند، همچنین جمعیت مهاجر قابل توجهی از اروپایی ها در کنیا زندگی می کنند. از نظر اقتصادی، تقریباً همه اروپایی‌های کنیا به طبقه متوسط ​​و متوسط ​​رو به بالا تعلق دارند.

امروزه، تنها اقلیت کوچکی از آنها صاحب زمین هستند (دامداران ، باغبانان و کشاورزان)، که اکثریت آنها در بخش سوم کار می کنند. طبق سرشماری سال 2019، اروپایی‌های کنیایی 42868 نفر هستند، در حالی که اروپایی‌های بدون تابعیت کنیا 26753 نفر هستند. 0.3 درصد از جمعیت کنیا از آسیا یا اروپا هستند.

اعراب

اعراب یک گروه قومی کوچک اما از نظر تاریخی مهم را در کنیا تشکیل می دهند. آنها عمدتاً در امتداد ساحل در شهرهایی مانند مومباسا متمرکز هستند . یک جامعه مسلمان، عمدتاً از عمان و حضرموت در یمن آمده اند و به تجارت مشغول هستند.

اعراب به طور محلی به عنوان Washihiri یا به بیان ساده تر Shihiri و در زبان بانتو سواحیلی ، lingua franca کنیا نامیده می شوند. طبق سرشماری سال 2019، تعداد اعراب کنیایی 59021 نفر است.

جمعیت کشور کنیا

سرشماری ملی جمعیت هر 10 سال یکبار انجام می شود. جمعیت تخمینی کنیا در حال حاضر 26 میلیون نفر است. رقم رسمی سرشماری سال 1979 که 17.5 میلیون نفر بود، بیش از 40 درصد نسبت به کل سال 1969 افزایش داشت. با نرخ تخمینی زاد و ولد سالانه 3.5 درصد، یکی از بالاترین ها در جهان، انتظار می رود جمعیت کنیا تا سال 2000 دو برابر شود. و تا سال 2020 سه برابر می شود.

با توجه به محدودیت در دسترس بودن زمین های قابل کشت، این نرخ رشد جمعیت مشکلات خاصی را برای کنیا ایجاد می کند. تنها 18 درصد از مساحت کنیا می تواند کشاورزی را بدون آبیاری پشتیبانی کند. این مناطق در حال حاضر به طور کلی پرجمعیت هستند. این نرخ رشد جمعیت، اولاً، منعکس کننده تداوم نرخ بالای زاد و ولد با کاهش نرخ مرگ و میر، به ویژه مرگ و میر نوزادان، به دلیل بهبود استانداردهای تغذیه و بهداشت است.

نرخ رشد بالای جمعیت کنیا جمعیت نسبتاً جوانی را ایجاد کرده است. در سرشماری 1979، 48.5 درصد از جمعیت کمتر از 15 سال سن داشتند و تخمین زده می شود که این میزان در سال 1988 به 55 درصد افزایش یافته باشد. نیروی کار اکنون کمتر از افراد تحت تکفل آن است. اکثر جمعیت کنیا در مناطق روستایی زندگی می کنند. در سال 1988 حدود 18 درصد از جمعیت در مناطق شهری زندگی می کردند.