مسابقه شتر در کنیا

مسابقه شتر در کنیا – اگر قصد سفر به کنیا را دارید و  تور گردشگری کنیا موردنظر خود را رزرو کرده اید باید بدانید یکی از جاذبه های کنیا، مسابقه شتر مارالال است که هرساله برگزار می شود.

شهر مرزی مارالال مقر اداری مردم سامبورو است که ناحیه آن تا دریاچه تورکانا در شمال امتداد دارد. مارالال ایستگاهی است در جاده خاکی و ناهموار که از شمال تا ساحل شرقی دریاچه ادامه دارد. مارالال دارای یک جواهر کوچک از یک پناهگاه بازی است که در واقع در محدوده قانونی شهرک قرار دارد.

در محلی به نام لوسیولو، دیوار دره بسیار وسیع و تقریباً طاقت فرسا است. دید وسیع آن کاملاً نفس گیر است. در همه جهات از مارالال مناظر باشکوهی وجود دارد که همجواری با حیات وحش و زیبایی گله ها بر عظمت آن افزوده می شود. سامبوروهایی که در این منظره وسیع و زیبا زندگی می کنند از بستگان نزدیک ماسایی ها هستند.

برای سفر به کنیا لازم است از قبل برای دریافت ویزای توریستی کنیا اقدام کنید.

در دامنه تپه پوشیده از سرو در بالای شهر و در درختچه خار پایین تر از آن، حیوانات بیشتری وجود دارد. ایمپالا، گاو کوهی، بوفالو، گورخر، میمون عنتر و گراز وحشی در تعادل با یکدیگر زندگی می کنند اما همیشه مراقب پلنگ و کفتار هستند. مارالال با فضای متمایز «غرب وحشی»، مغازه‌های چوبی درهم و برهم و خیابان‌های پردرخت وسیع، محل برگزاری دربی بین‌المللی سالانه شتر است که توسط لژ و کمپینگ تور تفریحی Yare برگزار می‌شود.

انتظارات زیاد است، زیرا اتوبوسی که مسافران خسته خود را در محوطه شلوغ اقامتگاه سوار می کند. شهری موقتا ساخته شده از چادر در پشت کلوب و «bandas» خودنمایی می کند و بوی خوش گوشت بزهای کبابی در فضا می پیچد. شترهای آموزش دیده برای اجاره در دسترس هستند، این شترها در همه جا توسط دامپزشکان و رقبا قبل از مسابقات دو روز آینده بررسی می شوند.

بیمه پزشکان و خدمات پزشک پرواز نیز با هزینه بسیار کم ارائه می شود. مقامات درگیر دیوانه نگه داشتن رسانه ها و توجه به جریان دائمی تازه واردان هستند. در حالی که دوستان قدیمی و جدید با ابروهای درهم رفته و صورت زخمی در بار و رستوران با یکدیگر گفتگو می کنند، بخش اعظم میزبانی بر عهده مالکوم «لو بارون» گاسکوین است که بالای جمعیت نشسته است.

لطیفه ها و حکایات در حالی که بار تجارت خروشانی انجام می دهد، به سرعت پخش می شوند. واضح است که این مسابقه به همان اندازه که یک دربی شترسواری است، یک رویداد اجتماعی نیز است.

با فرا رسیدن تاریکی، فضای بار و رستوران پر از ترکیبی از مردم از چهار گوشه زمین می شود. سامبوروی بلند قامت «موران» با تی‌شرت‌های زرد، «شوکاهای قرمز» مهره‌های رنگارنگ و موهای بلند بافته شده، مسافران غربی با تی‌شرت و شورت، ژاپنی ها، شبه قاره هند و خاورمیانه با یکدیگر ترکیب می شوند.

مهمانی تا دیروقت ادامه دارد، اما ساعت 10 روز بعد، مسیر مسابقه با پرچم های برافراشته بسیاری از کشورها و آوای اسپانسرهای مختلف بررسی شده است و توسط قبایل سامبورو – مردمانی از دور و نزدیک با بهترین لباس هایشان این مکان به یک شورش رنگی تبدیل شده است.

اسلحه‌ها فلش پاپ می‌زنند و رسانه‌ها با دوربین‌ها و میکروفون‌هایشان آماده برای شروع تیراندازی هستند. این فرصتی برای تماشای حیات وحش عجیب و غریب و کمیاب کنیا از پشت شترهایتان است. شترمرغ سومالیایی، غزال بزرگ بیسا، زرافه مشبک، اهوی گردن دراز، گورخر گروی، فیل، بوفالو و شاید یک شیر قابل مشاهده است.

اول از همه در پیست 10 کیلومتری، آماتورهایی هستند که توسط گردانندگانشان رهبری می‌شوند، زیرا سخت تلاش می‌کنند تا با اکراه خود را به جلو برسانند، بدیهی است که تعداد کمی از رقبا در این کلاس هرگز قبل از آن شتر سواری نکرده‌اند، چه رسد به تلاش برای مسابقه دادن با آنها. تعداد کمی از آنها پس از افتادن یا پرت شدن با پای پیاده برمی‌گردند و نگهبانان خود برای تعقیب شترهای ناراضی از میان بوته‌ها می‌فرستند، با این حال تلاش‌های بسیار ستودنی وجود دارد، برخی از افراد موفق می‌شوند همچنان به بالای کوه و به خط پایان برسند.

در حالی که آماتورها در راه هستند، نوبت به حرفه ای ها رسیده است و هیچ کنترل کننده ای برای این کلاس وجود ندارد. راه اندازی یک شکست کامل است، پرچم پایین است اما هیچ یک از شترها بالا نیست. جمعیت با خنده فریاد می زنند، اما در نهایت پس از اینکه چوبی روی کمرشان زده می شود، بلند می شوند و می روند. بعد از بیست کیلومتر آنها برمی گردند، اگرچه همیشه یک شرکت کننده وجود دارد که فقط چند متر از خط پایان فاصله دارد و سرسختانه از حرکت امتناع می کند. روز بعد نوبت به حرفه ای ها می رسد که تخصص خود را در حدود 42 کیلومتر یا بیشتر نشان دهند.

هنگام شب در کمپ، رقبا از بدن‌های کبود شده‌ خود پرستاری می‌کنند و داستان‌هایی درباره ماجراهای این روزها در کمپ می‌چرخد. یکشنبه صبح، متخصصان بیرون می روند تا با مهارت و توانایی بیشتری به ما نشان دهند که چگونه این کار انجام می شود. آنها همه عمرشان را با شتر گذرانده اند. هیچ درام مهمی در این کلاس وجود ندارد و حدود سه ساعت بعد، برندگان به خط پایان باز می‌گردند و بقیه 40 دقیقه بعد مب رسند.

اهدای جایزه یک مناسبت بسیار رسمی تر است زیرا رئیس دربی، (Rtr) ‘Aussie Walker’ در مورد خیرخواهی حامیان مالی و اهمیت این رویداد برای اقتصاد محلی و قرار گرفتن در معرض گردشگری صحبت می کند. همه اینها با اهدای جام ها همراه است. روز بعد، رقبا و تماشاگران سفر خود را به شهرهای مربوطه خود آغاز می کنند، برخی ممکن است تصمیم بگیرند به تور تفریکی به دریای جید دریاچه تورکانا بروند.

وقتی مسابقه را تمام کردید، مطمئن باشید که نه تنها آخرین مرز را فتح کرده اید، بلکه مبارزه انسان با طبیعت در گوشه شمال شرقی کنیا را نیز تجربه کرده‌اید.